Kierunki polityki oświatowej państwa 2012/2013. Komentarz

Ogłaszane przez MEN kierunki polityki oświatowej państwa stanowią podstawę do planów nadzoru każdej szkoły i placówki oświatowej. Wskazują także priorytety ewaluacji i kontroli wewnętrznej i zewnętrznej.

22 sierpnia 2012 roku minister Krystyna Szumilas ogłosiła podstawowe kierunki polityki oświatowej obowiązujące w tym roku szkolnym. Równocześnie na stronie MEN ukazały się materiały dla dyrektorów szkół i przedszkoli, kadry pedagogicznej, rodziców oraz organów prowadzących szkoły podstawowe i przedszkola,  które w zamyśle twórców mają pomóc w realizacji  priorytetów polityki oświatowej.  Ogłoszone kierunki polityki stanowią podstawę planów nadzoru pedagogicznego dla wszystkich szkół i placówek oświatowych.

Kierunek pierwszy to wspieranie rozwoju dziecka młodszego, w tym obniżenie wieku szkolnego do 6 lat. W roku 2014 obowiązek szkolny obejmie wszystkie dzieci sześcioletnie. Działania szkół powinny się koncentrować na tym, aby proces obniżenia wieku podjęcia obowiązku szkolnego przebiegał spokojnie, więc konieczne jest, aby wszyscy zaangażowani w kształcenie dzieci młodszych znali podstawy prawne, w tym podstawę programową wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego                                  w poszczególnych typach szkół. Szczególną troską dyrektorów powinna być diagnoza przedszkolna i wczesnoszkolna,  której rzetelne przeprowadzenie pozwoli podjąć działania, aby każde dziecko otrzymało wsparcie odpowiednie do zdiagnozowanych problemów. Bardzo ważnym aspektem wszystkich działań związanych z rozwojem dziecka młodszego jest dobra współpraca  z rodzicami. Im bardziej świadomi rodzice, tym skuteczniejsza będzie praca szkoły. 

Kierunek drugi to wzmacnianie bezpieczeństwa w szkołach i placówkach oświatowych. Na bezpieczeństwo szkoły składa się: bezpieczne i higieniczne warunki  pracy, kontrola wewnętrzna – zarządzanie ryzykiem, działania przeciwpożarowe, prewencyjne, sprzyjające prawidłowym stosunkom społecznym.  Nauczyciel jest również  kierownikiem procesu dydaktycznego i obowiązują go zapisy art. 212 Kodeksu Pracy. Kierując uczniami jest obowiązany:

  • organizować stanowiska pracy zgodnie z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy,
  • dbać o sprawność środków ochrony indywidualnej oraz ich stosowanie zgodnie                        z przeznaczeniem,
  • organizować, przygotowywać i prowadzić prace, uwzględniając zabezpieczenie uczniów przed wypadkami przy pracy, chorobami zawodowymi i innymi chorobami związanymi             z warunkami środowiska pracy,
  • dbać o bezpieczny i higieniczny stan pomieszczeń pracy i wyposażenia technicznego,              a także o sprawność środków ochrony zbiorowej i ich stosowanie zgodnie                                   z przeznaczeniem,
  • egzekwować przestrzeganie przez uczniów przepisów i zasad bezpieczeństwa  i higieny pracy,
  • zapewniać wykonanie zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad uczniami.

Szczególną uwagę należy zwrócić na bezpieczeństwo uczniów podczas zajęć innych, niż w klasie (wf, wycieczki, imprezy szkolne). Bardzo ważne jest, aby wszyscy, którzy pracują z dziećmi, znali procedury, jak należy postąpić w sytuacji, kiedy dojdzie do nieszczęśliwego wypadku lub też do sytuacji, kiedy pomoc jest potrzebna dziecku przewlekle choremu (np. epilepsja, cukrzyca). 

Bezpieczeństwo dziecka to jednak przede wszystkim  profilaktyka i wychowanie. Żeby programy szkoły w tych działaniach były dobrze przygotowane, konieczna jest dobrze przeprowadzona  diagnoza zagrożeń. Tutaj także mogą pomóc rodzice.

Kierunek trzeci to podniesienie jakości kształcenia w szkołach ponadgimnazjalnych. Zmiana podstawy programowej ma zapewnić możliwość zatrudnienia polskich absolwentów na rynku pracy poprzez rozwijanie kompetencji kluczowych, które            w gospodarce opartej na wiedzy będą szczególnie użyteczne: czytanie, myślenie matematyczne i naukowe, posługiwanie się technologiami informatycznymi, komunikowanie się w języku ojczystym i w językach obcych, umiejętność pracy zespołowej i uczenia się. Ważne są także postawy otwartości i ciekawości świata, uczciwości, odpowiedzialności obywatelskiej, kreatywności i szacunku dla innych ludzi i kultur. Spójność podstawy programowej na wszystkich etapach kształcenia, praca nad takimi samymi kompetencjami kluczowymi od pierwszego etapu aż do matury, powinna spowodować także wzrost liczby uczniów zainteresowanych naukami ścisłymi.

W liceach ogólnokształcących położono nacisk na równowagę między nauczaniem przedmiotów ścisłych  i humanistycznych., przy możliwości wyboru 2 do                    4 przedmiotów nauczanych w zakresie rozszerzonym. Celem jest dobre przygotowanie do egzaminu  dojrzałości oraz opanowanie przez uczniów wiedzy i umiejętności przewidzianych w podstawie programowej.

Uczeń technikum powinien opanować podstawę programową przedmiotów obowiązkowych w takim zakresie, jak uczeń liceum. Ponadto ma możliwość wyboru                  2 przedmiotów nauczanych w zakresie rozszerzonym.

Kształcenie  zawodowe odbywać się będzie w technikach i szkołach zawodowych, a także w szkołach policealnych dla młodzieży i dorosłych. Stopniowemu wygaszaniu podlegają: liceum profilowane, zasadnicza szkoła zawodowa dla dorosłych, technikum dla dorosłych, technikum uzupełniające dla młodzieży, a od roku szkolnego 2013/14 także technikum uzupełniające dla dorosłych. 

Zmienia się konstrukcja podstawy programowej kształcenia w zawodach. Określa ona nie tylko zawody, ale także wszystkie  wyodrębnione z nich kwalifikacje oraz wskazuje ścieżki ich  uzupełniania lub podwyższania. Nowa podstawa programowa kształcenia w zawodach stanowi jednocześnie standard wymagań egzaminacyjnych dla poszczególnych kwalifikacji. W liceum ogólnokształcącym, technikum i zasadniczej szkole  zawodowej realizowane będą w zakresie podstawowym te same przedmioty ogólnokształcące. Różny będzie jednak okres ich  realizacji:  w liceum ogólnokształcącym – jeden rok,  w technikum – dwa lata, w zasadniczej szkole zawodowej – trzy lata. Od                    1 września 2012 r. w zasadniczych szkołach zawodowych można uczyć się w 76 zawodach, w technikach – 92.  W szkołach zawodowych ponad 60% całego czasu przeznaczonego na kształcenie stanowić będzie praktyczne nauczanie zawodu.

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *