Początki udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej sięgają przełomu XIX i XX wieku. Już w 1915 roku w Warszawie utworzono poradnię zawodową dla chłopców i dziewcząt przy Towarzystwie „Patronat nad Polską Młodzieżą Rzemieślniczą i Przemysłową”. Z tej inicjatywy zrodził się pomysł wyodrębnienia z poradni „Patronatu” Instytutu Psychotechnicznego badającego przydatność młodzieży do różnych zawodów. W 1921 roku Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej w Warszawie zakłada Laboratorium Psychopedagogiczne, którego zadaniem jest selekcja do szkół specjalnych dzieci z upośledzeniem umysłowym.
W roku 1928 ustanowiono pierwszy etat państwowy psychologa szkolnego, a w niedługim czasie coraz większa liczba szkół i przedszkoli zaczęła angażować psychologów. Duże zainteresowanie i prężne działanie Koła Psychologów Szkolnych powstałego w 1931 roku doprowadziło do utworzenia różnorodnych instytucji działających na rzecz dziecka. W tym okresie funkcjonują szkolne poradnie zawodowe, pracownie psychotechniczne, poradnie psychologiczno- wychowawcze, leczniczo- wychowawcze, psychohigieniczne itp.
Podjęte w 1939 roku prace nad ujednoliceniem i podniesieniem rangi poradnictwa uniemożliwił wybuch II wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości psychologowie przystąpili do odbudowy poradnictwa. Przechodziło ono wiele zmian. Za datę powstania systemu poradnictwa zawodowego i wychowawczego w Polsce po II wojnie światowej należy uznać rok 1958. Zostały powołane wtedy poradnie społeczno- wychowawcze tworzone przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci w porozumieniu z Ministerstwem Oświaty oraz powstały poradnie psychologiczne obejmujące szkoły średnie, ogólnokształcące i zawodowe, które miały za zadanie prowadzenie preorientacji zawodowej dla młodzieży i rodziców. W 1964 roku podjęto działania w celu ujednolicenia poradnictwa. 1 sierpnia tegoż roku Minister Oświaty i Wychowania wydał zarządzenie, na mocy którego zlikwidowano poradnie psychologiczne a powołano do życia poradnie wychowawczo – zawodowe, dopuszczając jednocześnie prowadzenie poradni przez TPD. Ostateczne ujednolicenie sieci poradnictwa wychowawczo- zawodowego przyniosło zarządzenie Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z września 1968 roku, na mocy którego przestały istnieć poradnie prowadzone przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. Od tego roku w Polsce istniał jednolity system poradnictwa wychowawczo- zawodowego, którego działalność opierała się na poradniach wychowawczo- zawodowych funkcjonujących na podstawie statutu wydanego w tym samym roku.
Zmiany społeczne, polityczne i gospodarcze, które zaszły na przełomie lat 80. i 90., miały istotny wpływ na reorganizację systemu poradnictwa. Na podstawie Rozporządzenia MEN z dnia 11 czerwca 1993 Poradnie Wychowawczo – Zawodowe przekształciły się w Poradnie Psychologiczno – Pedagogiczne.[1]
[1] http://poradniapp.org.pl/index.php/historia
Agnieszka Łąka – uczestniczka Kursu Zarządzania Oświatą organizowanego przez Instytut Kształcenia EKO-TUR, Niepubliczną Placówkę Doskonalenia Nauczycieli
