Współpraca jest jednym z najważniejszych wymiarów relacji międzyludzkich. Jest trudnym obszarem, gdyż wymaga rezygnacji z celów własnych, podrzędnych na rzecz celu nadrzędnego. W procesie kształcenia i wychowania ucznia nadrzędnym celem jest jego rozwój osobowościowy. Dlatego nauczyciele powinni dbać o dobre relacje z uczniami i ich rodzicami.
Barierami utrudniającymi relacje rodzice-nauczyciele z których należy zdawać sobie sprawę są często;
– negatywne doświadczenia z własnego dzieciństwa
– negatywne doświadczenia z innymi pedagogami, placówkami.
– różnice w pojmowaniu procesu dydaktycznego i sposobów utrzymania dyscypliny
– traktowanie nauczyciela jako „konkurenta” rodziców
– nonszalancja lub brak kultury rodzica
– wyrzuty sumienia z powodu nieodpowiedniego wywiązywania się z obowiązków rodzicielskich.
Na te elementy z reguły nie mamy wpływu, możemy za to zadbać o;
– poszanowanie opinii i możliwości rodziców
– odpowiedni sposób przekazywania informacji o dziecku
– odpowiednie, bezpieczne miejsce i klimat spotkania
– satysfakcjonującą ofertę współpracy z rodzicami (zaangażowanie pedagoga, innych nauczycieli).
Ciekawą propozycją jest zapraszanie rodziców na tak zwane dobre rozmowy, czyli rozmowy, na które przychodzą rodzice po to, aby usłyszeć tylko dobre informacje na temat własnego dziecka. Budowanie poczucia wsparcia jest niezwykle istotne w przypadku rodziców, którzy są narażeni na doświadczanie uczucia, iż niedostatecznie wywiązali się z roli rodzica. Dobre rozmowy to również konkretne merytoryczne sugestie dotyczące pracy z dzieckiem, podwyższanie kompetencji wychowawczych rodziców, angażowanie ich w działania na rzecz klasy, szkoły. Rzeczowej rozmowie sprzyja dokładna dokumentacja postępów dydaktyczno-wychowawczych ucznia.
Co może zrobić nauczyciel, by rodzice chętnie nawiązywali z nim współpracę?
– Budować poczucie ważności.
– Traktować rodzica podmiotowo.
– Podkreślać znaczenie otwartej dyskusji.
– Nie podawać gotowych rozwiązań.
– Budować poczucie wsparcia,
-Znać prawa rodziców, m.in. prawo do poszanowania władzy rodzicielskiej w dziedzinie wychowania wynikające z następujących dokumentów:
Ustalmy jasne zasady obowiązujące w kontaktach z rodzicami
1. Miejscem rozmów nauczyciela z rodzicami o sprawach dziecka jest szkoła.
2. Spotkania z rodzicami odbywają się w salach lekcyjnych lub innych wyznaczonych do tego celu pomieszczeniach. Nie udziela się informacji o uczniach na korytarzu szkolnym lub w trakcie dyżuru.
3. Spotkania mają charakter:
– Zebrań z rodzicami.
– Konsultacji indywidualnych.
– Zajęć edukacyjnych.
– Spotkań tematycznych i okolicznościowych.
– Spotkań w domu ucznia (w uzasadnionych przypadkach np. choroba ucznia).
– Zajęć otwartych.
4. Obecność rodziców na zebraniach jest obowiązkowa. W przypadku nieobecności z ważnych przyczyn, rodzic jest zobowiązany do ustalenia indywidualnego kontaktu z wychowawcą.
5. Rodzice wspólnie z nauczycielami w trosce o poziom kontaktów i współpracy przestrzegają zasad przyjętych w szkole.
Nauczycielu i Rodzicu, przed rozmową zastanówcie się:
– Co jest problemem? Zdefiniujcie go.
– Co chcielibyście osiągnąć, w jakim celu się spotykacie?
– Co dla Was będzie w tej rozmowie najtrudniejsze, czego się obawiacie?
– Co cennego widzicie w dziecku?
Nauczycielu, w czasie rozmowy:
– Podkreśl mocne strony dziecka.
– Nie oceniaj dziecka ani rodziny, uważaj na zbyt pochopne interpretacje – to także zamyka komunikację, wywołuje u rodziców poczucie zagrożenia,.
-Nie moralizuj, nie pouczaj, skup się na konkretach – prezentowanych życzliwie, jednak stanowczo,
-Podawaj fakty – nie uogólniaj, nie oceniaj, nie wracaj do zamierzchłej przeszłości, koncentruj się na aktualnie rozpatrywanej sprawie.
– Krytykuj konkretne zachowanie, a nie dziecko jako osobę.
– Przedstaw swoje osobiste ustosunkowanie do sytuacji.
– Nie podawaj gotowych rozwiązań.
– Jednoznacznie określ swoje oczekiwania wobec rodzica.
– Uważnie słuchaj tego, co ma ci on do powiedzenia, pokaż, że jest partnerem, że go słuchasz i rozumiesz, precyzuj jego wypowiedź,.
– Zadawaj pytania otwarte, Pytania stosuj z umiarem, aby rodzic nie myślał, że jest na przesłuchaniu
– Okaż zrozumienie dla niepokoju, zmartwienia, bezradności rodzica.
– Mów o tym, co należałoby zrobić, a nie ograniczaj się do wymieniania przewinień.
– Nie staraj się za wszelką cenę o zachowanie powagi, wizerunku nieomylnego „wszystkowiedzącego Spróbuj zażartować, gdyż jest to doskonały sposób na rozładowanie czasem napiętej atmosfery.
-Pamiętaj o komunikacji niewerbalnej.
Kontakt rodzica z nauczycielem – wychowawcą, to przede wszystkim wymiana informacji między nimi. Rodzic dowiaduje się o postępach (lub ich braku) ucznia w nauce, o jego zachowaniu, o jego rozwoju, o momentach, które wywołują niepokój nauczyciela, a także o tych momentach, które cieszą.
Rodzic z kolei może poinformować nauczyciela o sytuacji rodzinnej ucznia. Wymiana tego rodzaju informacji zwiększa możliwość indywidualizowania stawianych uczniowi wymagań i okazywania wyrozumiałości dla niektórych jego potknięć i słabości. Poznanie i zrozumienie ucznia, jakie umożliwia wzajemne współdziałanie wychowawcy i rodziców, skłania ich niejednokrotnie również do zmiany wobec niego swego dotychczasowego stosunku. Nauczyciel, który np. przekona się, w jak trudnych warunkach domowych uczeń odrabia lekcje, z pewnością zupełnie inaczej zareaguje na wiadomość o ich niedbałym odrobieniu czy nieodrobieniu w ogóle niż wtedy, gdy nie zna sytuacji domowej. Podobnie rodzic, który przekona się w rozmowie z wychowawcą o zdolnościach syna, lub córki, będzie się starał stworzyć dziecku w domu optymalne warunki do ich rozwoju
Zapraszamy na naszą nową stronę z ofertami pracy dla nauczycieli:
