Bartłomiej Jabłoński
Poprzedni artykuł z tego cyklu (dostępny pod adresem I część artykułu – style uczenia się – wzrokowy a słuchowy) został oparty o dwa style uczenia się: słuchowy oraz wzrokowy. W niniejszym tekście uwaga będzie jednak zwrócona na kolejne aspekty edukacji, przytoczone przez K. Bubak-Woźniakiewicz – kinestetyczny oraz oparty na czytaniu i pisaniu. Dostarczy to istotnych wskazówek a zarazem treści, które współcześni uczniowie powinni wykorzystywać w celu maksymalizacji efektów indywidualnej nauki.
Kinestetyczny styl uczenia się
Nazwa tego konkretnego stylu uczenia się może bardziej przybliżać tematykę fizyki niż kształcenia – nic bardziej mylnego. Zagłębiając się w artykuł wyżej wymienionej autorki, znaleźć można wiele faktów i wskazówek odnośnie ucznia, którego określi się mianem kinestetyka.
Zdaniem K. Bubak-Woźniakiewicz, kinestetyczny styl uczenia się polega na tym, iż osoba go posiadająca, najlepiej przyswaja oraz utrwala informacje poprzez rzeczywiste wykonywanie czegoś – poprzez zadania praktyczne – oraz aktywując przy tym zmysły (K. Bubak-Woźniakiewicz; 2008). Oznacza to tyle, że uczeń taki najlepiej nauczy się danego tematu, kiedy go osobiście doświadczy, np. w ruchu czy poprzez ,,czucie”.
Dużo mówi się jednak o tym, że kinestetyk czy pochodnie – czuciowiec – ma największe problemy w przyswajaniu wiedzy, gdyż niezależnie od tego czy słucha, czy pisze i tak danej treści bez praktyki nie zapamięta.
Pisanie i czytanie – styl uczenia się
Wydaje się, iż pisanie oraz czytanie zakwalifikować można już do stylu wzrokowego czy słuchowego. Ostatecznie przecież przy czytaniu waży jest głos – odbierany przez słuch – a zarazem pisanie – odbierane przez wzrok. Nic jednak bardziej mylnego. Otóż ponownie zdaniem K. Bubak-Woźniakiewicz powyższy styl charakteryzuje się pobieraniem nauki poprzez – po prostu – używanie zapisu (cyfrowego bądź literowego), który występuje zarówno w pisaniu jak i czytaniu, np. z podręczników, stron internetowych lub książek edukacyjnych (K. Bubak-Woźniakiewicz; 2008).
Zestawienie strategii edukacyjnych
- Styl kinestetyczny: chodzenie na warsztaty (zajęcia praktyczne); opieranie się w nauce na rzeczywistej egzystencji (inscenizowanie sytuacji w podręcznikach realnie itp.); bawienie się w aktora na scenie (rozluźnienie i ruch – ma to pozytywny wpływ); skupienie się na wykorzystywaniu zmysłów podczas przyswajania wiedzy, aktywne uczenie się poprze, np. chodzenie po pokoju w trakcie czytanie rozdziału książki.
- Styl czytania i pisania: opieranie się na zastanych treściach edukacyjnych, np. karatach pracy z wyjaśnieniami przekazanymi przez nauczycielkę bądź nauczyciela; tworzenie pisemnych konspektów z przekazywanej wiedzy na lekcji; przepisywanie materiału z podręcznika w celu zapamiętanie głównych treści; zapisywanie na kartce (gdziekolwiek) wyjaśnień odnośnie grafik i rysunków w celu łatwiejszego przyswojenia ,,abstrakcyjnych” treści; ,,wybieranie egzaminów pisemnych”.
Podsumowanie i wnioski
Zestawione i przedstawione powyżej style uczenia się może posiadać liczna grupa uczniów w każdej ze szkół czy placówek edukacyjnych. Warto na takie elementy indywidualności zwrócić uwagę i je rozwijać, aby uczniowie wiedzieli w przyszłości jak w najbardziej afektywny sposób mogą przyswoić konkretną, bardzo istotną wiedzę.
Powyższe style uczenia nie są oczywiście głównymi, ponieważ znajdują się jeszcze odłamy (substyle nauki). Jednakże w celu zgłębienia tegoż tematu, zagłębić należy się w artykuł K. Bubak-Woźniakiewicz (wszystko znajduje się w bibliografii). Oczywiście poprzedni artykuł o tej tematyce, również zawiera wartościową dawkę wiedzy edukacyjnej.
