Uproszczenia ułatwiają życie, z takim stwierdzeniem zgodzą się niewątpliwie wszyscy. Nie zawsze można je stosować, jednak gdy jest to tylko możliwe, grzechem byłoby, gdybyśmy z nich nie korzystali. Również w tak sformalizowanym aspekcie działalności jednostek sektora finansów publicznych, jakim jest ewidencja księgowa, można, a nawet trzeba stosować uproszczenia, tj. uprawnienia wynikające z art. 4 ust. 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223).
„Jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1.” Warunkiem skorzystania z dopuszczonego ww. przepisem „przywileju” jest łączne spełnienie poniższych warunków:
1. Stosowane uproszczenia nie mogą wywierać istotnie ujemnego wpływu na jakość prezentowanych przez jednostkę sprawozdań finansowych.
2. Treść dopuszczonych do stosowania w jednostce uproszczeń musi być zawarta w polityce (zasadach) rachunkowości.
3. Stosowane uproszczenia w ewidencji muszą pozostać w zgodzie z przepisami prawa.
Ustawa o rachunkowości uznaje za istotne takie informacje i zdarzenia, których pominięcie wywarłoby istotnie ujemny wpływ na obraz sytuacji majątkowej i finansowej oraz wynik finansowy jednostki. Przez „istotnie ujemny wpływ” należy rozumieć negatywny wpływ zastosowanych uproszczeń (wywarty poprzez pominięcie informacji i zdarzeń) na rzetelność, wiarygodność, jasność i przejrzystość danych finansowych prezentowanych w sprawozdawczości finansowej jednostki, jak również zgodność zapisów księgowych z faktyczną treścią operacji gospodarczych. Podkreślić należy, iż istotność informacji i zdarzeń należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdej jednostki, gdyż reasumując powyższe, poziom istotności należy odnosić w szczególności do wielkości zaprezentowanych w sprawozdaniach finansowych, na przykład do sumy bilansowej, wyniku finansowego, wartości środków trwałych bądź kapitałów własnych, a więc danych przypisanych i właściwych konkretnej jednostce.
Zasada istotności, do której odnoszą się stosowane w jednostce uproszczenia, jako jedna z nadrzędnych zasad rachunkowości postrzegana może być jako:
• istotność określonych cech ilościowych, co odnosi wartość zastosowanych uproszczeń do konkretnych wielkości wynikających ze sprawozdań finansowych, np. sumy bilansowej bądź też wielkości określonych wartością bezwzględną (jeśli w relacji do wartości zawartych w sprawozdaniach jednostki jest ona znikoma), np. do 300 zł; do 3 500 zł,
• istotność określonych cech jakościowych, odnosząca się do ewidencji zdarzeń, charakteru ewidencjonowanego zdarzenia bądź informacji jakie ona ze sobą niesie.
Określenie poziomu istotności przy stosowanych uproszczeniach w ewidencji księgowej, powinno być dokonane, przy zachowaniu rozwagi, kierując się doświadczeniem oraz osądem osób odpowiedzialnych za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości (np. Głównych Księgowych). Należy jednocześnie podkreślić, iż przy stosowaniu uproszczeń należy rozpatrywać ich łączną wartość w odniesieniu do tego samego rodzaju operacji gospodarczych, asortymentu bądź elementów majątku, gdyż wartość pojedynczego składnika lub operacji gospodarczej może być niewielka natomiast ich łączna wartość może stanowić już istotny element z punktu widzenia działalności jednostki.
Możliwość stosowania uproszczeń odnosi się w szczególności do zagadnień związanych ze stosowanymi przez jednostkę zasadami wyceny aktywów i pasywów, ustalania wyniku finansowego, ewidencji zdarzeń, przeprowadzenia inwentaryzacji. W praktyce działalności placówek oświatowych stosowane uproszczenia będą w głównej mierze dotyczyły:
• Nie rozliczania w czasie kosztów które ze względu na sposób finansowania niektórych zakupów powinny być rozliczane międzyokresowo.
• Nie dokonywania na dzień bilansowy korekty zapisów na koncie „Zużycie materiałów i energii” o wartość części nie zużytych materiałów.
• Ewidencji pozabilansowej zaangażowania i wykonania planu.
• Ewidencji przychodów i kosztów okresu sprawozdawczego, jeśli dokumenty potwierdzające ich zaistnienie wpłynęły do jednostki w następnym okresie sprawozdawczym.
• Inwentaryzacji w formie potwierdzenia sald tzw. należności nieistotnych.
• Inwentaryzacji w formie spisu z natury niektórych elementów środków trwałych.
Również w tak sformalizowanym aspekcie działalności jednostek sektora finansów publicznych, jakim jest ewidencja księgowa, można, a nawet trzeba stosować uproszczenia, tj. uprawnienia wynikające z art. 4 ust. 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223).
„Jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1.” Warunkiem skorzystania z dopuszczonego ww. przepisem „przywileju” jest łączne spełnienie poniższych warunków:
1. Stosowane uproszczenia nie mogą wywierać istotnie ujemnego wpływu na jakość prezentowanych przez jednostkę sprawozdań finansowych.
2. Treść dopuszczonych do stosowania w jednostce uproszczeń musi być zawarta w polityce (zasadach) rachunkowości.
3. Stosowane uproszczenia w ewidencji muszą pozostać w zgodzie z przepisami prawa.
Ustawa o rachunkowości uznaje za istotne takie informacje i zdarzenia, których pominięcie wywarłoby istotnie ujemny wpływ na obraz sytuacji majątkowej i finansowej oraz wynik finansowy jednostki. Przez „istotnie ujemny wpływ” należy rozumieć negatywny wpływ zastosowanych uproszczeń (wywarty poprzez pominięcie informacji i zdarzeń) na rzetelność, wiarygodność, jasność i przejrzystość danych finansowych prezentowanych w sprawozdawczości finansowej jednostki, jak również zgodność zapisów księgowych z faktyczną treścią operacji gospodarczych. Podkreślić należy, iż istotność informacji i zdarzeń należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdej jednostki, gdyż reasumując powyższe, poziom istotności należy odnosić w szczególności do wielkości zaprezentowanych w sprawozdaniach finansowych, na przykład do sumy bilansowej, wyniku finansowego, wartości środków trwałych bądź kapitałów własnych, a więc danych przypisanych i właściwych konkretnej jednostce.
Zasada istotności, do której odnoszą się stosowane w jednostce uproszczenia, jako jedna z nadrzędnych zasad rachunkowości postrzegana może być jako:
• istotność określonych cech ilościowych, co odnosi wartość zastosowanych uproszczeń do konkretnych wielkości wynikających ze sprawozdań finansowych, np. sumy bilansowej bądź też wielkości określonych wartością bezwzględną (jeśli w relacji do wartości zawartych w sprawozdaniach jednostki jest ona znikoma), np. do 300 zł; do 3 500 zł,
• istotność określonych cech jakościowych, odnosząca się do ewidencji zdarzeń, charakteru ewidencjonowanego zdarzenia bądź informacji jakie ona ze sobą niesie.
Określenie poziomu istotności przy stosowanych uproszczeniach w ewidencji księgowej, powinno być dokonane, przy zachowaniu rozwagi, kierując się doświadczeniem oraz osądem osób odpowiedzialnych za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości (np. Głównych Księgowych). Należy jednocześnie podkreślić, iż przy stosowaniu uproszczeń należy rozpatrywać ich łączną wartość w odniesieniu do tego samego rodzaju operacji gospodarczych, asortymentu bądź elementów majątku, gdyż wartość pojedynczego składnika lub operacji gospodarczej może być niewielka natomiast ich łączna wartość może stanowić już istotny element z punktu widzenia działalności jednostki.
Możliwość stosowania uproszczeń odnosi się w szczególności do zagadnień związanych ze stosowanymi przez jednostkę zasadami wyceny aktywów i pasywów, ustalania wyniku finansowego, ewidencji zdarzeń, przeprowadzenia inwentaryzacji. W praktyce działalności placówek oświatowych stosowane uproszczenia będą w głównej mierze dotyczyły:
• Nie rozliczania w czasie kosztów które ze względu na sposób finansowania niektórych zakupów powinny być rozliczane międzyokresowo.
• Nie dokonywania na dzień bilansowy korekty zapisów na koncie „Zużycie materiałów i energii” o wartość części nie zużytych materiałów.
• Ewidencji pozabilansowej zaangażowania i wykonania planu.
• Ewidencji przychodów i kosztów okresu sprawozdawczego, jeśli dokumenty potwierdzające ich zaistnienie wpłynęły do jednostki w następnym okresie sprawozdawczym.
• Inwentaryzacji w formie potwierdzenia sald tzw. należności nieistotnych.
• Inwentaryzacji w formie spisu z natury niektórych elementów środków trwałych.
