Zgodnie z rozporządzeniem MEN z 30 kwietnia 2013 roku uczeń szczególnie uzdolniony jest uczniem o specjalnych potrzebach edukacyjnych. W związku z tym uczeń ten powinien być objęty pomocą psychologiczno-pedagogiczną. Dla uczniów szczególnie uzdolnionych organizuje się najczęściej zajęcia rozwijające uzdolnienia, w których może brać udział maksymalnie osiem osób. Nauczyciel prowadzący te zajęcia musi prowadzić je metodami aktywnymi. Dla zajęć rozwijających uzdolnienia opracowuje się program, odnotowuje się obecność uczniów, a także ocenia się postępy uczniów oraz formułuje się wnioski do dalszej pracy.
Zanim jednak to nastąpi, zgodnie z przepisami, nauczyciele, wychowawcy oraz specjaliści rozpoznają zainteresowania i uzdolnienia uczniów. W szkole zaś prowadzi się obserwację celem wyłonienia uczniów szczególnie uzdolnionych.
W praktyce oznacza to, że szkoła jako instytucja powinna wypracować w tym zakresie odpowiednie procedury, zaś nauczyciele winni posługiwać się odpowiednimi narzędziami służącymi nominalizacji uczniów uzdolnionych.
W literaturze pedagogicznej wymienia się zwykle następujące narzędzia diagnostyczne: test inteligencji wielorakich, arkusz zachowań znamionujących uzdolnienia czy schedułę obserwacyjną Czesława Nowaczyka. Rzecz jasna każdy nauczyciel ma prawo wypracować własne lub modyfikować już istniejące instrumentarium, służące diagnozie uzdolnień.
Niezwykle pomocne w tym zakresie są także następujące lektury: Beata Dyrda, Edukacyjne wspieranie rozwoju uczniów zdolnych, Warszawa 2012; Judy Eby, Jak kształcić uzdolnienia dzieci i młodzieży, Warszawa 1998; Odkrywanie talentów. Wybrane problemy diagnozy, wspierania rozwoju i edukacji, red. Krystyna Barłóg, Aleksandra Mach, Małgorzata Zborniak, Rzeszów 2012. Warto sięgnąć także do prac prof. Wiesławy Limont z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz do materiałów ORE, adresowanych do nauczycieli poszczególnych przedmiotów.
