Udzielanie pomocy psychologiczno – pedagogicznej wymaga od każdej szkoły opracowania jasnych i przejrzystych procedur, bo od tego i od zaangażowania wszystkich, którzy mają obowiązek pracy z dzieckiem zależy, czy ta pomoc przyniesie oczekiwane efekty.
Choć nie wynika to bezpośrednio z zapisów zawartych w rozporządzeniach, to wydaje się, że największa odpowiedzialność za prawidłowy przebieg procesu udzielania pomocy spoczywa na wychowawcach i specjalistach. Rolą pedagoga i psychologa szkolnego oraz wychowawcy powinno być czuwanie, aby wskazane w opiniach i orzeczeniach o potrzebie kształcenia specjalnego zalecenia dotyczące pracy i postępowania z dzieckiem były przez nauczycieli respektowane. Jeżeli zalecenia te są sformułowane zbyt ogólnikowo, to pedagog na podstawie otrzymanej diagnozy powinien je sprecyzować i przedstawić uczącym. Dużą pomocą dla wychowawców i nauczycieli są opracowywane w szkole, w której pracuję, wytyczne do pracy z dziećmi. Wiadomo, że przy tak dużej ilości pracy, zwłaszcza po ostatniej reformie edukacji, nauczyciel uczący w kilku klasach nie jest w stanie wnikliwie przeanalizować każdej opinii i orzeczenia (w mojej szkole blisko 1/3 uczniów takowe posiada). Specjaliści – psycholog i pedagog przygotowują skrót najważniejszych informacji o uczniu, szczegółowo wypisują wszystkie zalecenia. Nauczyciele uczący w danym oddziale na pierwszym spotkaniu, które odbywa się w pierwszych dniach po rozpoczęciu roku szkolnego, zostają z nimi zapoznani i mają obowiązek wdrożyć je do realizacji. Wychowawca klasy organizuje pomoc psychologiczno – pedagogiczną konkretnemu uczniowi. Ściśle współpracuje z nauczycielami, którzy rozpoznają trudności i zdolności uczniów i w pierwszej kolejności udzielają pomocy uczniowi w trakcie bieżącej pracy. Informuje podczas spotkania zespołu klasowego rodziców danego ucznia o przydzielonych mu formach pomocy. Dokonuje też diagnozy uczniów mających trudności edukacyjne oraz uczniów zdolnych. Wychowawca systematycznie monitoruje udzielaną uczniowi pomoc psychologiczno – pedagogiczną i dwa razy do roku opracowuje wnioski do dalszej pracy na podstawie zebranych ocen efektywności przygotowanych przez nauczycieli i specjalistów pracujących z uczniem. Natomiast całość zadań i sprawny przebieg udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej koordynują pedagog i psycholog szkolny, a dyrektor ustala dla ucznia formy, sposoby i okres udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej oraz wymiar godzin, w których poszczególne formy pomocy będą udzielane. Jak już wcześniej wspomniałam, tylko jasne procedury i ścisła współpraca wszystkich wymienionych podmiotów mogą przynieść wymierne efekty.
Agneszka Łąka – uczestniczka Kursu Zarządzania Oświatą organizowanego przez Instytut Kształcenia EKO-TUR, Niepubliczną Placówkę Doskonalenia Nauczycieli
