Wśród uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia rozporządzenie wymienia:
Aby szkoła wywiązała się w pełni ze swoich zadań wobec ucznia o specjalnych potrzebach edukacyjnych wynikających z niepełnosprawności, zagrożenia lub niedostosowania społecznego powinna utworzyć zespół składający się z:
- nauczycieli uczących w danym zespole klasowym,
- nauczycieli pracujących z uczniem podczas zajęć dodatkowych oraz nadobowiązkowych,
- specjalistów pracujących z uczniem.
Zespół ten tworzy dyrektor szkoły na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego. Wydane jest ono na podstawie kompleksowych badań psychologicznych, pedagogicznych oraz lekarskich, przez zespół do spraw orzecznictwa, który funkcjonuje przy poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Zespół utworzony przez dyrektora w szkole, dokonuje rozpoznania specjalnych potrzeb ucznia na podstawie:
- analizy orzeczenia oraz innych dostarczonych przez rodzica dokumentów,
- analizy dokumentów pozostających w posiadaniu placówki, dziennika lekcyjnego, arkusza ocen, notatek służbowych,
- analizy wytworów ucznia, między innymi prac klasowych, wypracowań, zeszytów, prac plastycznych,
- informacji, których źródłem są rodzice ucznia,
- luźnych obserwacji ucznia, między innymi: jego relacji z rówieśnikami, umiejętności odroczenia trudnych emocji, radzenia sobie z trudnościami wynikającymi z niepełnosprawności,
- wyników egzaminów zewnętrznych oraz testów specjalistycznych, na przykład badań logopedycznych lub testów psychologicznych wykonywanych w szkole.
Po określeniu specjalnych potrzeb ucznia, zespół konstruuje indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny. Jego podstawą jest określenie celów. Cel terapeutyczny wynikający z dysfunkcji dziecka, powinien ubiegać cel dydaktyczny. Umożliwia to uczniowi w pełni jego rozwój, przyswajanie wiedzy oraz umiejętności na zadowalającym wszystkim poziomie.
Zadania umieszczone w programie powinny spełniać następujące warunki:
- mieścić się w sferze najbliższego rozwoju,
- ćwiczyć funkcje najbardziej zaburzone,
- wykorzystywać mocne strony dziecka,
- sprawiać uczniowi przyjemność, być atrakcyjne, zachęcające do zdobywania wiedzy i umiejętności,
- uwzględniać zasadę „małych kroków”,
- umożliwiać odnoszenie sukcesów, nawet tych drobnych.
Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny zawiera, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 listopada 2010 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, ze zmianami), zakres dostosowania metod, form oraz wymagań do możliwości oraz potrzeb ucznia. Zgodnie z powyższym prawem, każdy nauczyciel jest zobowiązany indywidualizować pracę z uczniem na obowiązkowych i dodatkowych zajęciach edukacyjnych, odpowiednio do potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Dostosowanie dotyczy wymagań, form i metod pracy, a nie modyfikacji treści nauczania. Nie oznacza również pomijania haseł programowych. Ich realizacja, na poziomie wymagań koniecznych, nie może prowadzić do zejścia poniżej podstawy programowej.
Dostosowanie polega na:
- zmniejszaniu ilości, stopnia trudności oraz obszerności zadań,
- dzieleniu materiału na mniejsze partie, wydłużeniu czasu na ich opanowanie i odpytywanie,
- wydłużanie czasu na odpowiedź, przeczytanie lektur,
- wprowadzaniu dodatkowych środków dydaktycznych np. ilustracji, tabel
- odwoływaniu się do znanych sytuacji z życia codziennego,
- formułowaniu pytań powołujących się na ilustrujące przykłady,
- częstego podchodzenia do ucznia w trakcie samodzielnej pracy,
- opieraniu się przy egzekwowaniu wiedzy na silnych stronach ucznia.
