Chciałabym podzielić się pomysłem, gdyż jest on moim zdaniem nieskomplikowany, łatwy w realizacji i mogący przynieść wymierne efekty dzieciom, którym jest dedykowany.
Krótko przedstawię jego główne założenia:
Nazwa programu: „Frazeologizmy kulturowe na co dzień”
Cele edukacyjne:
– zainteresowanie książką i rozbudzenie zainteresowań czytelniczych
– wzbogacenie słownika czynnego i biernego
– umiejętne przekazywanie doznań i przeżyć związanych ze światem realnym i inspirowanych literaturą
– zapoznanie uczniów ze związkami frazeologicznymi obecnymi w życiu codziennym
– rozwijanie predyspozycji i zdolności poznawczych dziecka
Treści kształcenia:
– słuchanie i rozumienie tekstów przeznaczonych dla dzieci, wypowiadanie się na ich temat
– udzielanie odpowiedzi na pytania do tekstu
– uważne słuchanie wypowiedzi innych
– wyciąganie wniosków na podstawie wysłuchanego tekstu
– zgodna i aktywna współpraca w zespole
Rodzaje ćwiczeń:
– w czytaniu
– w opracowywaniu tekstu
– w mówieniu i pisaniu
– słownikowo – frazeologiczne i syntaktyczne
Harmonogram:
– grupa docelowa: uczniowie klas trzecich ( 90 osób )
– terminy: wrzesień 2015 – czerwiec 2016 – dziewięć cyklicznych spotkań (raz w miesiącu) na korytarzu II piętra szkoły
– odpowiedzialni: trzej wychowawcy klas trzecich
Ewaluacja:
– przeprowadzenie ankiety wśród uczniów biorących udział w programie
– zorganizowanie konkursu międzyklasowego pt. „Chwyć za pióro, czyli…” ( trzyosobowe reprezentacje klas trzecich )
Dodać należy, że pomysł powstania programu czytelniczego zrodził się dzięki książce pt. „Chwyć za pióro, czyli frazeologizmy kulturowe” tekstu Doroty Nosowskiej. Projekt konsultowałam z dyrektorem szkoły, koleżankami, wychowawczyniami klas trzecich oraz polonistką – wszystkim spodobał się, co mnie oczywiście cieszy.
Jest to moim zdaniem prosty, jeden z wielu, sposób, żeby zachęcać do czytania. Jesteśmy już po pierwszym spotkaniu z dzieciakami. Przebiegać ono będzie zawsze w określony sposób – dzieci siedzą na dywanie, słuchają opowieści o określonych związkach frazeologicznych w obudowie wesołych historyjek i ilustracji. Osobą czytającą jest jeden z wychowawców trzeciej klasy. Po przeczytaniu tekstów następuje krótka rozmowa i zapis w zeszytach poparty rysunkiem. Zwyczajne i być może warte naśladowania?
