Kadrę placówki oświatowej stanowią pracownicy pedagogiczni (specjaliści z zakresu: pedagogiki, psychologii, doradztwa zawodowego), jak również pracownicy administracji
i obsługi. W obszarze zawodowym są to osoby o różnym profilu i poziomie wykształcenia. Nakłada się na to również ich zróżnicowanie dotyczące płci, wieku, cech osobowości, temperamentu oraz sytuacji rodzinnej i towarzyskiej. W jednym miejscu pracy często spotykają się więc trzy odmienne generacje (Pokoleń: 50+, X i Y[1]), a czwarta (Pokolenie Z[2]) kończy właśnie edukację i rozpoczyna swoją aktywność zawodową, również w placówkach oświatowych (Karwacka, Sobolewski, 2015; Rogozińska-Pawełczyk, 2014). Charakteryzują się oni różnymi potrzebami, wartościami i celami życiowymi, ważne są dla nich również inne aspekty aktywności zawodowej. Zarządzanie tym niejednorodnym zespołem jest jednym z wielu zadań dyrektora placówki. Często jednak osoba sprawująca to stanowisko nie jest odpowiednio przygotowana do wydobywania i zarządzania różnorodnością zasobów, jakie drzemią w 55-letniej nauczycielce wychowania przedszkolnego, 28-letnim nauczycielu wf-u, czy 36-letnim kierowniku gospodarczym. Na co więc powinien zwrócić uwagę dyrektor zarządzający zespołem pracowników, aby jego działania miały przełożenie na spójną realizację zadań zawartych w misji placówki? Czy jest możliwe przyjęcie takiego stylu zarządzania, który uwzględniałby potrzeby wszystkich osób i jednocześnie pozwalał uzyskiwać satysfakcjonujące efekty pracy?
Inspiracją do podjęcia tematu związanego z zarządzaniem zespołem ludzi w placówce oświatowej były własne obserwacje dotyczące praktyk zarządzania, stosowane przez dyrektorów placówek, z którymi miałam okazję współpracować. Jako specjalista oddelegowany z zewnętrznej placówki (Poradnia) obserwowałam ten proces z wielu perspektyw. Nie będąc jednocześnie zaangażowaną osobiście w strukturę zarządzania szkołą czy przedszkolem, mogłam przyjrzeć się również skutkom krótko- i długoterminowym tych oddziaływań dla samego pracownika, jak i całego zespołu. Doświadczenia te wymagały ode mnie jednak poszukiwania uzasadnień teoretycznych, które pozwoliłyby mi spojrzeć na zagadnienie zarządzania zespołem w placówce oświatowej w sposób bardziej pełny i wieloaspektowy. Dodatkowym argumentem przemawiającym za zajęciem się tą tematyką było również umiejscowienie jej w obszarze moich dotychczasowych zainteresowań naukowych, dotyczących człowieka dorosłego w kontekście aktywności zawodowej.
dr Katarzyna Zaborek – psycholog warszawskiej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, nauczyciel mianowany, doktor nauk społecznych w zakresie psychologii, współautorka publikacji z obszaru psychologii rozwoju człowieka dorosłego, dojrzałych pracowników
i współpracy międzypokoleniowej, interesuje się psychologią rozwojową i bajkoterapią, wolny czas lubi spędzać z bliskimi, przyrządzać egzotyczne potrawy oraz uczestniczyć
w grach typu escape room
[1] Pokolenie 50+ – pracownicy po 50. , Pokolenie X – generacja osób między 30. a 40. oraz Pokolenie Y – osoby urodzone w latach 80-tych i będący na początku życia zawodowego (por. Kodatt, 2009).
[2] Pokolenie to nazywane jest również Pokoleniem C (od ang. connect, communicate, change).
