Kolejne zmiany prawa oświatowego powodują, że w procesie nauczania mniej istotna staje się wiedza, a ważniejsze są umiejętności pozyskiwania tej wiedzy oraz sposób, w jaki jest ona wykorzystywana. Tak więc kompetencje kluczowe są płaszczyzną odniesienia edukacyjnych działań każdego nauczyciela, podobnie jak obowiązek udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w bieżącej pracy z uczniami. Wszystkie działania nauczyciela podlegają ocenie przez dyrektora szkoły – obowiązek dokonywania oceny pracy nauczyciela w ciągu 3 lat nakłada na dyrektora szkoły znowelizowana Karta nauczyciela.
Trudno nie zgodzić się z opinią dyrektorów, że to kolejne zadanie i bardzo absorbujące, szczególnie, gdy rada pedagogiczna jest dość liczna. Jak zatem podejść do tego nowego obowiązku, by nie stał się on kolejną niewykorzystaną szansą na podniesienie jakości pracy szkoły? Pomysłów pewnie będzie wiele i warto skorzystać z podpowiedzi, ale pod jednym warunkiem: że nie będą to działania pozorowane, a kolejne dokumenty nie staną się tylko makulaturą stojącą na półkach i czekającą na odkrycie przez pracowników nadzoru pedagogicznego. Takie możliwości stwarza ewaluacja pracy nauczyciela.
Wiarygodne i porównywalne dane uzyskane w procesie ewaluacji pracy nauczyciela powinny służyć całej szkole w podjęciu działań sprzyjających rozwojowi, z zachowaniem świadomości, że ja – nauczyciel – jestem cząstką zespołu wchodzącego w skład struktury nadrzędnej – społeczności szkoły. Nadal obserwuje się w szkołach/placówkach poczucie indywidualności każdego nauczyciela – tzw. ”gwiazdorstwo”, które nie przyczynia się do spójnych działań, a zatem nie przynosi pożądanych efektów. Gwarancję sukcesu szkoły/placówki stanowi odpowiedzialny nauczyciel, czyli taki, który regularnie ewaluuje jakość swojej pracy w celu wyeliminowania nieefektywnych metod nauczania, ciągle doskonali proces kształcenia, podejmuje skuteczne działania zapobiegające niepowodzeniom uczniów.
Ponadto należy pamiętać, że podstawą budowania wizerunku szkoły są właściwe relacje wewnątrz szkoły, a nie pozycja jednego nauczyciela. Szkoła i jej podejście do ucznia musi się zmieniać. Najważniejsze jest, by właścicielami zmian wprowadzanych w szkole czuli się uczniowie, pracownicy szkoły i rodzice – wszyscy muszą otrzymać szansę współdecydowania, bo szkoła to mechanizm precyzyjny, który działa prawidłowo, gdy sprawne są wszystkie jego elementy współpracujące.
Ciąg dalszy za tydzień.
Anna Dudek Janiszewska – edukator Instytutu Kształcenia Eko-Tur, Niepublicznej Placówki Doskonalenia Nauczycieli
