Człowiek, nie papierologia, czyli o pomocy psychologiczno pedagogicznej cz.2

Nadrzędna zasada: bądź refleksyjny! Stawiaj wyzwania przed uczniem - ale takie, które może pokonać. Stawiaj wyzwania przed sobą - ale takie, które służą twojemu wychowankowi.

Pierwszą część artykułu znajdą Państwo tutaj.

Krok 3: Szukaj sojuszników. Pamiętaj, że pracujesz w zespole.
Sojusznicy to słowo określające wszystkich, których łączą  wspólne działania służące osiągnięciu celu. A jaki cel ma praca z dzieckiem z niepełnosprawnością, której graficznym zapisem jest indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny? Cel jest jeden: umożliwienie uczniowi jak najlepszego funkcjonowania teraz oraz w przyszłości.
Tak więc ważne jest, aby program zawierał w sobie naukę przede wszystkim tych umiejętności, z których uczeń będzie mógł korzystać w życiu codziennym.
Sojusznicy w tej pracy to wszyscy, którzy zaangażowani są zawodowo, społecznie, emocjonalnie w kontakty z dzieckiem z niepełnosprawnością: rodzice, nauczyciele, terapeuci, lekarze, wolontariusze. Ale to także dyrektor szkoły czy placówki, doradca metodyczny czy ewentualny sponsor.
To wszyscy ci, którzy pozwolą nam jak najpełniej wspomagać rozwój ucznia, wspierać jego rodzinę, a nam samym najefektywniej wykonać zadania nauczyciela.
Jak już wspominano, na wszystkich etapach pracy z uczniem z niepełnosprawnościa pracujemy zespołowo, wspierając się wzajemnie swoją wiedzą, doświadczeniem, ale też dzieląc się wątpliwościami i rozterkami.

Ważny jest również fakt, iż rodzic to pełnoprawny członek zespołu, a także jego realizator. Ma prawo na swój wniosek otrzymać kopię programu do dyspozycji. Może również na spotkanie zespołu zaprosić inne osoby, które mogłyby wspomóc jego pracę swoją wiedzą o funkcjonowaniu dziecka – np. lekarz, specjalista, terapeuta.

Krok 4: Zredaguj program
Poniżej znajduje się przykładowa struktura programu.
Część pierwsza to tzw. metryczka czyli określenie adresata programu, jego wieku, numeru orzeczenia i rodzaju niepełnosprawności. Ponadto winna zawierać skład członków zespołu, ich podpisy oraz akceptację dyrektora placówki.

Część druga ma charakter merytoryczny.
Indywidualny program dla ucznia niepełnosprawnego łączy dwie funkcje: edukacyjną i terapeutyczną.
W zakresie funkcji edukacyjnej indywidualny program może być:

  • adaptacją podstawy programowej do możliwości uczniów z niepełnosprawnością

– w minimalnym zakresie – ograniczoną do uwag związanych z dysfunkcją ucznia, która nie wiąże się z obniżeniem wymagań (szczególnie na I etapie edukacyjnym),

– w znacznym zakresie –  kiedy stopień dysfunkcji ucznia uniemożliwia realizowanie treści programowych i wymaga większych modyfikacji, zarówno w zakresie treści, jak i sposobu realizacji, a także konieczności dodatkowych działań wspomagających.

  • całkowicie autorskim programem zawierającym treści nauczania, metody i formy pracy na poszczególnych, bądź wszystkich przedmiotach lub obszarach edukacyjnych, dostosowany do indywidualnych potrzeb i możliwości ucznia.

W zakresie funkcji terapeutycznej indywidualny program edukacji powinien zawierać:

  • działania mające na celu nawiązanie z uczniem pozytywnego kontaktu emocjonalnego (np. poprzez pozytywne wzmacnianie nawet niewielkich jego postępów),
  • usprawnianie zaburzonych funkcji,
  • kompensowanie braków,
  • wspieranie rozwoju umysłowego i społecznego ucznia poprzez rewalidację w formie m.in. gimnastyki korekcyjnej, rehabilitacji ruchowej, logopedii, nauki alternatywnych metod komunikacji, stymulacji polisensorycznej,
  • rozwijanie procesów poznawczych,
  • eliminowanie zachowań niepożądanych,
  • oraz inne formy terapii, np. hydroterapię, hipoterapię, muzykoterapię itp.

Przygotowując redakcję programu w zakresie własnego przedmiotu, należy pamiętać o podstawowych zasadach:

  • zasadzie gruntownej znajomości dziecka i przychodzenia mu z racjonalną specjalistyczną pomocą,
  • zasadzie dostosowania poczynań do możliwości i potrzeb dziecka oraz warunków środowiskowych,
  • zasadzie indywidualizacji wymagań, doboru metod, środków dydaktycznych, tempa pracy,
  • zasadzie przystępności treści nauczania, stopniowania trudności,
  • zasadzie wszechstronnej poglądowości i przykładu,
  • zasadzie zintegrowanego oddziaływania specjalistów, spójności wiedzy i umiejętności wiązania teorii z praktyką,
  • zasadzie trwałości osiągnięć, umiejętności korzystania z nich i dalszego ich doskonalenia,
  • zasadzie systematyczności,
  • zasadzie  aktywnego i świadomego udziału dziecka w procesie rewalidacji, rehabilitacji i stymulacji.

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *