„Pod jednakową odzieżą
sto serc rożnych bije
a każde z nich inna trudność,
inna praca, inna troska i obawa…”
Janusz Korczak
Mała jest wiedza na temat przyczyn dysleksji, symptomów, które mogą wskazywać na jej występowanie, sposobów jej przeciwdziałania oraz samego procesu diagnozy dysleksji. Tymczasem wiedza ta jest potrzebna nie tylko wszystkim pedagogom czy lekarzom, ale przede wszystkim nam rodzicom dzieci dyslektycznych, abyśmy wcześnie mogli zauważyć symptomy zaburzeń i podjąć działanie.
Od dwóch miesięcy należę do tej właśnie grupy rodziców – jednak dzisiaj wiem, że o cztery lata za krótko!
Oliwia uczęszcza do 5 klasy szkoły podstawowej. Analizując poziom jej edukacji w klasach 1-4, uważam, że uczyła się zupełnie przeciętnie, raz lepiej, raz gorzej, bez specjalnych sukcesów, ale też zagrożeń. Jak to się mówi – trójkowa uczennica. Właściwie dopiero w czwartej klasie zauważyłam, że z moją córką zaczyna dziać się coś dziwnego. Coraz częściej zaczynała wątpić w siebie, zniechęcała się do pracy, przestało jej zależeć na nauce, brakowało jej energii do nauki. Na zebraniach w szkole słyszałam: :”Musi pani z nią więcej pracować”, „Za mało się przykłada”, „Niech napisze 100 razy ten wyraz, to zapamięta, że pisze się go przez „rz” etc. Z zebrań wracałam zrezygnowana, bo przecież dużo pracowała, więcej się przykładała, pisała po 100 razy słowo z błędem ortograficznym. Pilnowałam tego i słuchałam rad nauczycieli, ale niestety bez większych efektów.
Ponieważ starszy syn (klasa pierwsza gimnazjum), przyswaja wiedzę bardzo szybko, a nauka nie sprawia mu żadnych problemów, zaczęłam zastanawiać się głębiej, dlaczego moje dzieci są tak różne pod tym względem? Niestety nie umiałam odpowiedzieć sobie na to pytanie. Zdarzało się, że syn podśmiewał się z córki w różnych trudnych sytuacjach, co jeszcze bardziej mnie przytłaczało. Nie umiałam mu wytłumaczyć na czym polega problem i dlaczego nie można tak reagować. Wynikało to z mojej niewiedzy na temat tego problemu.
Zadawałam sobie pytania: Co dalej robić? Co jest przyczyną? Dlaczego? Jak jej pomóc? Zaczęłam szukać odpowiedzi w Internecie. Przeglądałam fora, odwiedzałam strony poradni psychologicznych. Po długiej lekturze uznałam, że kryje się za tym zjawiskiem coś więcej…Podjęłam decyzję, idziemy do poradni!
Drodzy Państwo, to była bardzo dobra decyzja! Moja córka otrzymała opinię o dysleksji, a ja matka, wiele wskazówek, zaleceń, dobrych rad, ale przede wszystkim SPOKÓJ SERCA. Teraz czekała mnie tylko rozmowa przede wszystkim z córką, ale też z najbliższymi członkami rodziny. Ważne dla mnie było, aby córka nie traktowała dysleksji jako choroby, ale jako problem, z którym trzeba się zmierzyć, aby nie zwalniało to jej z odpowiedzialności i konsekwentnej pracy oraz aby opinia poradni nie była dla niej uprawnieniem do ulg w szkole. Długo rozmawiałam z najbliższymi, mężem, synem i …skończyły się dwuznaczne żarty ze strony brata. Mąż bardziej uświadomił sobie problem oraz drogę, która czeka nas wszystkich aby osiągnąć wspólny sukces. A to wszystko tylko dlatego, że pomogliśmy sobie wzajemnie.
Nie było łatwo, ale cieszę się, ze jest już po…hm, w zasadzie to dopiero początek ciężkiej pracy, ale mam świadomość, że wzajemne wsparcie wszystkich członków rodziny pomoże osiągnąć sukces córce. Żałuję tylko, że zdecydowałam się na wizytę w poradni tak późno, ponieważ długotrwałe niepowodzenia w nauce obniżają motywację do pracy i poczucie własnej wartości. Mogą wywołać zaburzenia osobowości, sprzyjają przyjmowaniu postawy niechęci wobec nauki i szkoły. Stały brak sukcesu i ciągłe doświadczanie porażek prowadzi do zaburzeń emocjonalno-motywacyjnych. Dlatego zachęcam wszystkich rodziców do wczesnego rozpoznania problemów swojego dziecka, uwarunkowań jego trudności w nauce i podjęcie działań terapeutycznych. Przecież to istotny czynnik wpływający na jego osobowość i losy życiowe.
Szanowni Czytelnicy, prawo oświatowe daje obecnie dzieciom z dysleksją możliwość częściowego przynajmniej zrównania szans edukacyjnych z rówieśnikami. Opinia wydana przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną zobowiązuje nauczycieli do dostosowania wymagań edukacyjnych do możliwości ucznia zgodnie z zawartymi w niej wskazaniami (np. nieobniżania ocen za błędy ortograficzne czy brzydki charakter pisma, wydłużenia czasu na wykonanie zadań pisemnych). W tej kwestii na pewno pomogłam swojej córce. Także w ocenie prac egzaminacyjnych na zakończenie szkoły podstawowej, gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych (matura i egzamin zawodowy) stosuje się specjalne kryteria. Szczegółowe informacje można znaleźć na stronach Centralnej Komisji Egzaminacyjnej (www.cke.edu.pl).
A na koniec ciekawostka …
Najznakomitszą postacią wśród dyslektyków w dziedzinie literatury był Hans Ch. Andersen. Najbardziej zadziwiające jest to, że ten utalentowany pisarz popełniał błędy ortograficzne. Nauczyciel w szkole średniej mówił do H. Ch. Andersena – „Przy maturze dostanie pan pałę za takie zadanie. Sądzi pan, że to obojętne, czy napisze pan „e” czy „i”? Ma pan najbardziej tępy „łeb”, jaki kiedykolwiek widziałem!”
Sławni dyslektycy byli i są nieprzeciętni…
Albert Einstein, Isaac Newton, Leonardo da Vinci, Pablo Picasso, Walt Disney, Steven Spielberg, Henry Ford, Vincent van Gogh, Winston Churchill, John F. Kennedy, John Lennon, Marilyn Monroe, Ludwig van Beethoven, Mozart….lista jest długa.
A zatem Drogi Rodzicu, jeśli masz obawy, że Twoje dziecko, które właśnie rozpoczęło nowy rok szkolny powinno płynnie pokonać kolejne stopnie trudności w czytaniu i pisaniu, a wciąż myli litery, przestawia sylaby, wadliwie mówi, przeżywa niepowodzenia szkolne masz czas do 30 września, aby donieść opinię do szkoły, a tym samym pomóc swojemu dziecku.
Polecam Poradnię PrimoPsyche http://www.primopsyche.pl/diagnoza-trudnosci-szkolnych
Katarzyna Kowalska -menadżer w Instytucie Kształcenia Eko-Tur, specjalista do spraw organizacji szkoleń otwartych, mama dwójki dzieci
