Tworzenie KIPU
KIPU /Karta Indywidualnych Potrzeb Ucznia/ – nowe, obowiązkowe zadanie nauczycieli, indywidualny dokument ucznia wymagającego pomocy psychologiczno-pedagogicznej, dokument o ściśle określonej strukturze.
W tym roku weszło w życie Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 listopada 2010 roku w sprawie zasad udzielania i organizowania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. 228, poz. 1487). Celem wprowadzonych zmian jest zapewnienie uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi wsparcia i zindywidualizowanej pomocy.
Aby zrealizować określone w rozporządzeniu zadania, powołany przez dyrektora zespół rozpoznaje indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne ucznia, zaczynając od analizy dokumentacji. Rozpoznanie jest podstawą do założenia KIPU.
Zespół zakłada Kartę /KIPU/ dla ucznia posiadającego:
– opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej,
– orzeczenie o potrzebie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego,
– orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania,
– dla ucznia, u którego ze względu na potrzeby rozwojowe lub edukacyjne, nauczyciel, wychowawca grupy wychowawczej lub specjalista, prowadzący zajęcia z uczniem, stwierdził potrzebę objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną.
Karta to nowy dokument potwierdzający objęcie ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną zgodnie z wymaganiami przywołanego wyżej rozporządzenia. Zakłada się ją dla każdego objętego pomocą ucznia na etapie wstępnego planowania. Powinna być krótka, zwięzła i zawierać opis planowanych działań. Struktura karty – nie wzór – jest opisana przez ustawodawcę w rozporządzeniu.
Prawidłowo zredagowane KIPU zawierać musi: imię i nazwisko ucznia, nazwę szkoły, klasę oraz podstawę założenia karty.
Ponadto należy określić zakres pomocy udzielanej uczniowi, biorąc pod uwagę jego rozwój fizyczny, społeczno-emocjonalny, rozwój intelektualny, deficyty rozwojowe, funkcjonowanie poznawczo-percepcyjne, zdrowotne, społeczne, funkcjonowanie w środowisku, samoocenę, umiejętności radzenia sobie z emocjami, myślenie przyczynowo- skutkowe, abstrakcyjne, konieczność usprawniania motoryki, analizatorów, dostosowania wymagań, wydłużenia czasu pracy, itp.
Formy pomocy psychologiczno – pedagogicznej określa precyzyjnie rozporządzenie.
W szkole są to:
1) klasy terapeutyczne;
2) zajęcia rozwijające uzdolnienia;
3) zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze;
4) zajęcia specjalistyczne: korekcyjno-kompensacyjne, logopedyczne, socjoterapeutyczne oraz inne zajęcia o charakterze terapeutycznym;
5) zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu oraz planowaniem kształcenia i kariery zawodowej /w przypadku uczniów gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych/;
6) porady i konsultacje.
Formą pomocy dla rodziców uczniów ze specjalnymi potrzebami są porady, konsultacje, warsztaty, szkolenia, które także można zaplanować w Karcie.
Kolejny element Karty to określenie sposobów udzielania uczniom pomocy psychologiczno – pedagogicznej. Można tu zaproponować: pracę grupową, indywidualną, w parach, z udziałem rodziców, specjalistów, rówieśników.
Okres udzielania pomocy również określa zespół. Może to być półrocze, rok a nawet cały etap edukacyjny.
Następnie dyrektor po zapoznaniu się z KIPU, które po każdym spotkaniu zespołu jest mu przedkładane, ustala i zapisuje w Karcie formy, sposoby i okresy udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz wymiar godzin, w którym będą realizowane. Dzięki temu będzie możliwe przygotowanie dla ucznia Planu Działań Wspierających.
W Karcie znajdzie się także ocena udzielonego uczniowi wsparcia.
Ponadto należy pamiętać, że w Karcie muszą się znaleźć terminy spotkań zespołu oraz podpisy wszystkich osób biorących udział w tych spotkaniach.
Karta nie jest dokumentem wypełnianym jednorazowo, w miarę potrzeb musi być sukcesywnie uzupełniana, jest źródłem informacji o działaniach podejmowanych na rzecz ucznia w zakresie udzielanej mu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Gdy uczeń opuszcza szkołę, jej oryginał otrzymują jego rodzice lub pełnoletni uczeń.
Indywidualny dokument ucznia wymagającego pomocy psychologiczno-pedagogicznej, dokument o ściśle określonej strukturze.
W tym roku weszło w życie Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 listopada 2010 roku w sprawie zasad udzielania i organizowania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. 228, poz. 1487). Celem wprowadzonych zmian jest zapewnienie uczniom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi wsparcia i zindywidualizowanej pomocy.
Aby zrealizować określone w rozporządzeniu zadania, powołany przez dyrektora zespół rozpoznaje indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne ucznia, zaczynając od analizy dokumentacji. Rozpoznanie jest podstawą do założenia KIPU.
Zespół zakłada Kartę /KIPU/ dla ucznia posiadającego:
– opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej,
– orzeczenie o potrzebie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego,
– orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania,
– dla ucznia, u którego ze względu na potrzeby rozwojowe lub edukacyjne, nauczyciel, wychowawca grupy wychowawczej lub specjalista, prowadzący zajęcia z uczniem, stwierdził potrzebę objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną.
Karta Indywidualnych Potrzeb Ucznia to nowy dokument potwierdzający objęcie ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną zgodnie z wymaganiami przywołanego wyżej rozporządzenia. Zakłada się ją dla każdego objętego pomocą ucznia na etapie wstępnego planowania. Powinna być krótka, zwięzła i zawierać opis planowanych działań. Struktura karty – nie wzór – jest opisana przez ustawodawcę w rozporządzeniu.
Prawidłowo zredagowane KIPU zawierać musi: imię i nazwisko ucznia, nazwę szkoły, klasę oraz podstawę założenia karty.
Ponadto należy określić zakres pomocy udzielanej uczniowi, biorąc pod uwagę jego rozwój fizyczny, społeczno-emocjonalny, rozwój intelektualny, deficyty rozwojowe, funkcjonowanie poznawczo-percepcyjne, zdrowotne, społeczne, funkcjonowanie w środowisku, samoocenę, umiejętności radzenia sobie z emocjami, myślenie przyczynowo- skutkowe, abstrakcyjne, konieczność usprawniania motoryki, analizatorów, dostosowania wymagań, wydłużenia czasu pracy, itp.
Formy pomocy psychologiczno – pedagogicznej określa precyzyjnie rozporządzenie.
W szkole są to:
1) klasy terapeutyczne;
2) zajęcia rozwijające uzdolnienia;
3) zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze;
4) zajęcia specjalistyczne: korekcyjno-kompensacyjne, logopedyczne, socjoterapeutyczne oraz inne zajęcia o charakterze terapeutycznym;
5) zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu oraz planowaniem kształcenia i kariery zawodowej /w przypadku uczniów gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych/;
6) porady i konsultacje.
Formą pomocy dla rodziców uczniów ze specjalnymi potrzebami są porady, konsultacje, warsztaty, szkolenia, które także można zaplanować w Karcie.
Kolejny element Karty to określenie sposobów udzielania uczniom pomocy psychologiczno – pedagogicznej. Można tu zaproponować: pracę grupową, indywidualną, w parach, z udziałem rodziców, specjalistów, rówieśników.
Okres udzielania pomocy również określa zespół. Może to być półrocze, rok a nawet cały etap edukacyjny.
Następnie dyrektor po zapoznaniu się z KIPU, które po każdym spotkaniu zespołu jest mu przedkładane, ustala i zapisuje w Karcie formy, sposoby i okresy udzielanej pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz wymiar godzin, w którym będą realizowane. Dzięki temu będzie możliwe przygotowanie dla ucznia Planu Działań Wspierających.
W Karcie znajdzie się także ocena udzielonego uczniowi wsparcia.
Ponadto należy pamiętać, że w Karcie muszą się znaleźć terminy spotkań zespołu oraz podpisy wszystkich osób biorących udział w tych spotkaniach.
Karta nie jest dokumentem wypełnianym jednorazowo, w miarę potrzeb musi być sukcesywnie uzupełniana, jest źródłem informacji o działaniach podejmowanych na rzecz ucznia w zakresie udzielanej mu pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
Gdy uczeń opuszcza szkołę, jej oryginał otrzymują jego rodzice lub pełnoletni uczeń.
